تاریخ : جمعه 96/10/8 | 11:45 عصر | نویسنده : سهیل
مطمئن بودم که ماهِ این زمین نیست.این یکی هزار بار محصور کننده‌تر بود.حتی نمیتوانستم چشمانم را از آن بردارم.
میدانستم که به کشف جدیدی رسیده‌ام. با دقت بیشتری نگاه کردم.
کهکشانی که در عمق سیاهی‌اش ستاره هایی شبیه دانه های بلورین برف میدرخشیدند.
کمی آن طرف‌تر امواجی ملایم به زیبایی هرچه تمام‌تر به سمت پایین هدایت می‌شدند.
چشمانش سیاه بود و میدرخشید،درست مثل کهکشانی پُر از ستاره !
و گیسوانِ همرنگِ چشمانش ، همچون آبشار به روی شانه هایش میریخت !
تنها با چشمان غیرمسلح می‌شد او را دید
و چشمان من همانند کودکی ایستاده در آواره های جنگ غیرمسلح بود .
او زیباترین ماهِ جهان بود .
او ماهِ من بود ...
#هونام
.: Weblog Themes By Pichak :.